2-4 Şubat 2007 Doğu Karadeniz Turu-Bölüm 2

2) Yolculuğumun ikinci kısmı Otobüsten hallice olan Ulusoy’da başladı. Böyle küçük otobüsler oluyor bir sürü büyük otobüs gitmiyor herhalde Hopa’ya Arhavi’ye. Öyle kulaklığımı taktım müzik dinliyorum maksat zaman geçsin. Arada da etrafa bakıyorum. Tabii aklım yine onda. Sadece onu düşünüyorum önümüzde ki iki gün nasıl geçecek diye. Aradan 10–15 dakika geçti yanımdaki amca bana Havaalanı nerde diye sordu. Canı pek sıkılmıştı herhalde sohbet etmek istiyordu. Neyse amcayla baya sıkı bir sohbete daldık. Kendinden bahsetti filan neden geldiğini ne yaptığını vs. Rize’ye kadar baya güzel zaman geçti. Amca Rize’de indi ben tek kaldım otobüste. Ondan sonra düşünmek için daha çok zamanım oldu. Yaklaşık 1,5 saat kadar. :) Neyse yolu nihayet bitirdik ve Arhavi’ye geldim. Gelir gelmez otele gittim. Babamla gittiğimde de orda kalmıştık güzel oteldi sakindi temizdi ve ucuzdu. Otele girişimi yaptım çantamı bıraktım ve Arhavi Sokaklarına daldım. İnternetten araba kiralayacak bir yer bulmuştum birilerinden sora sora yerini buldum. Fakat şans bu ya, kapalıydı dükkânı. Oradaki telefonundan aradım adamı. Adam Trabzon’a gittiğini gece geleceğini söyledi. Araba kiralama şansım kalmamıştı yani. Hemen Burcum’u aradım ve olayları anlattım. O’da o tarafa geliyormuş yolun ötesinden gördüm O’nu .Sol eliyle sağ kulağında tuttuğu telefonu ve sağ elinde poşetleri geliyordu. “Eee ne yapıcaz şimdi” dedim “Bozuntuya verme yanımdan yürü, fazla samimi olma” dedi. Peki dedim ve yürümeye başladık. “Hopa’ya gidelim yoksa burada hiç kalamayız, herkes tanıyor beni” dedi. Dolmuş durağına yürüdük. Bende poşetleri (içinde bir takım hediyeler vardı:) Otele çıkarttım. Hemen geri döndüm ve Hopa’ya gittik. Orda da araba kiralayacak bir yer aradık ve iş Hanının içinde bir yer bulduk. Dükkân sahibi Adam bildiğimiz Hamsi Laz. 150 lira dedi 1 günlük araba kirasına. Dedim abi ne yaptın sen, o ne öyle ve çıktık hemen dışarı. Bu arada belirtmek istediğim en önemli mevzu Hopa’da ki erkeklerin yüzde 90’ı …. . Boşlukları okuyanlar doldursun bir zahmet. Nitekim arabasız bir yere gidemeyeceğimiz için Cuma gününü Hopa’da sağda solda bir şekilde bitirdik yemek yedik biraz dolandık vs vs. Sonra’da akşam Arhavi’ye geldik ve yazının ikinci kısmı da burada sona erdi 3. bölümde görüşmek üzere..

to be continued...

2-4 Şubat 2007 Doğu Karadeniz Turu-Bölüm 1

Çok uzun zaman oldu buraya bir şeyler yazmayalı... Nihayet zaman buldum (aslında birisi yazmamı çok istedi o kendini biliyor :)) Ve bu hafta sonu yeniden gittiğim Doğu Karadeniz'le alakalı bir şeyler yazmak istedim. Yolculuk bir kaç kısımdan oluşmakta ve bu nedenle bunu maddelere ayırmak istiyorum.

1) Yolculuğun en güzel fakat en yorucu kısmı olan gidiş kısmı. Şöyle ki başıma bir kaç tane talihsizlik geldi (Normalde hep beklediğim bir şeydir, üzerimde bir cenabetlik var ama hadi hayırlısı) Önce sabah saat 05.30 da uyandım. İnsan kendini uyanmak zorundaymış gibi hazırlayınca hakikaten istediği saatte uyanıyor denedim ve gördüm. Tam 05.30 da saat çalmadan uyandım oysaki geçte yatmıştım. Neyse efendim hava haliyle buz gibi. Kalktım hazırlandım bir güzel. Sonracığıma sağ olsun babacığım da beni götürmek üzere yatağından kalktı. Ve aşağıya indik. Birde ne görelim!! Bütün kış bir gram kar yağmayan Ankara'da bir güzel kar yağıyor :) Neyse efendim bir şekilde havaalanına ulaştık. Babam beni bıraktı ve gitti. Bilet almak için sıraya girdik fakat sıra bir türlü ilerlemek bilmedi. Öndekiler resmen demir attı. Neyse bir 40 dakikalık beklemenin ardından kalkış saatine 25 dakika kala anca perona gidebildik. Ardından hemen uçağa aldılar zaten bizi. Uçak pistte kalkış için hazırlandı ve bu sefer pilot uçak üzerindeki karların temizlenmesi için beklediğimizi söyledi. Bir 15 dakika da orda bekledik. Tam kalkmak üzereyken Sağ olsun Hıyar (Afedersiniz:)) ın birisi ben inmek istiyorum dedi çok rahatsızlanmış öyle söyledi. Hostesler beyfendi bir şeyiniz yok ne oldu gibi sorularla geçiştirmeye çalıştılarsa da adam pek dişliydi ve kalkmaya hazır uçaktan inmeyi başardı. Adam 3 gün evvel anjiyo olmuş ve sanırım kendini oldukça kötü hissetmişti. Neyse efendim sonuç olarak baya bir duraklamadan sonra kalkmayı başardık. Trabzon'a geldik ve uçak inişe geçti. Fakat filmlerde bile zor rastlanacak türden bir iniş yaptık. Uçak havalara zıpladı bir kıyamet koptu ve o an içimden kesin denize uçacağız diye geçirdim. Fakat pilot hiç bir şey olmamış gibi uçağı indirdi ve park alanına çekti. Yanımdaki adamın tepkisi de görülmeye değerdi. "O nası indi yav öyle! Anlaşıldı bir daha Pegasus'a filan binmek yok" diye sessizce söylendi gariban gariban...

Uçaktan indim ve taksilerin olduğu yere doğru ilerledim acele acele. Fakat neden olduğunu bir türlü anlamadığım bir şekilde taksicilerden kimse beni sallamadı. “Heeeyt başlarım lan taksisine de” dedim ve 200 metre kadar yürüyüp dolmuş bekledim. Amacım terminale gidip oradan küçük Hopa otobüslerine binmek. Nitekim başardım da. Gayet kolay bir şekilde terminale gittim fakat burada da beni uyuz eden şey 10 dakika ile otobüsü kaçırmam oldu. Saat 10.00 da ki otobüse bindim ve yolculuğumun ikinci kısmı başlamış oldu.

To be continued…

askkk

Siz hiç aşık oldunuz mu? Ben oldum.. Hem de bu blogun sahibine.. Küçüklükten beri aşk aşk die duyardım bi yerlerden..Ben de birinii görüp beğenirsem aşık oldum sanırdım.. ama gerçekten bu duyguyu yaşayınca yaşadıklarım pek bi anlam ifade etmemeye başladı benim için.. Tüm duygular sınırlarını zorlamaya başladı.. Sevgi, güven, huzur.. Bunların en üst noktada yaşanabilmesi için aşık olmak gerekiyormuş meğerse.. Bi de sevdiğinizden "seni seviyorum" dediğini duymanın verdiği haz var işin içinde.. O zaman tüm beden yukarıya çekilmiş gibi oluyor.. Ruhunuzn içine "O" doluyor her nefes aldığınızda... Tabi aşkı bulma zamanı da önemlii... Kanatlarımın kırıldığı artık uçamıyıcam dediğim bi zamanda gelip onardı yaralarımı... Yaralarımın hepsine kendi sevgisini bastırdı.. Sonra tüm bedenim onun sevgisiyle doldu.. Eğer hayatımdan çıkıp giderse o yaralarım tekrar açılacak ve üstüne ne basarsam kapanmıyacak.. Yazacak çok şey var aslında.. ama bu kadar yeter sanırım.. burdan ilk bloguma yazı yazdığn için teşekkür ediyorum Buğram... Seni çok ama çok seviyorum.. Sende iyi ki varsın...

Beynim öleyazdı!!

Şu anda ikinci yazımı da yazıyorum çok şükür. Beynime bir şey olmadan şu iki günü atlattım. Dün ekonometri sınavı vardı ve inanılmaz derecede başarılı bir operasyonla ekonometriden kaldım. Operasyonu Burak Hoca( Ekonometri Hocası) ve ben birlikte düzenledik. Şöyle ki; Efendim hoca soruları dağıttı. Aldık bakıyoruz güzelce ne var ne yok diye. Soru kağıdında iki soru var. Sorunun bir tanesi herzaman ki sorulardan, yapılması kolay olanlardan, diğeri ise yorum vs. Efendim şimdi kolay olan soruyu çözmeye başladım fekat bir türlü bir noktadan ileri gidemiyorum. Varyans denen zombırtı hiç bir şekilde bulunamıyor. Yahu dedim gene topu attık. Fekat o arada hoca içeri girdi ve millet birer birer isyan etmeye başladı. Meğerse sınıfta hiç kimse sorunun o kısmını bulamamış ve varyans denen zombırtı da 30 puana mâl oluyor. E bu da demek ki sınava 70 üzerinden başladım. Neys efendim uğraş didin 1.buçuk saati o soruya harcamak kaydı ile (Arada öteki soruyu yaptımdı!!) sınavı bitirdim. Hoca da zaten geldide "Hadi artık verin kağıtları" dediydi. Hoca "Soru kağıtları sizde kalsın cevap kağıtlarını verin" dedi. Bende seviniyorum ki kimse yapamadı o soruyu curve yapacak bende ordan yırtacam. Neyse verdim cevap kağıdını sırama döndüm soru kağıdını çantama koyucam. Bir de bakarım ki arkada bir soru daha varmış :S O moral bozukluğu bütün güne yetti. Yanarım yanarımda harcadığım 4 güne yanarım. Neyse efendim canlar sağolsun (Züğürdün tesellisi bukadar oluyor:)) Bugün iki sınavım vardı. İkiside fena geçmedi. Çok büyük ihtimal iki dersten daha kurtuldum Hamdolsun! Efendim beynim daha fazla ölmeden yazımı burada tamamlayacağım. Eğer ekonometriden ders notu isteyen ya da sorusu olan varsa yorum atsın ordan bakarım :D. Efendim Sevgiler Saygılar...Esen kalınız...

Hoşgeldim

İlk yazımı bugün itibariyle yazmaktayım. O kadar mutluyum ki! Çok fazla bir şey yazamayacağım çünkü malum sınav haftası ve az sonra Ekonometri çalışmaya devam edeceğim. Eminim ki bu yazıyı okuyan birileri varsa "Tüh be çok üzüldük keşke yazsaydında okusaydık. Hiç başka işimiz yoktu." diyecekler :) Bir gün gelecek "Buğra neden yazı yazmıyorsun?" die söyleneceksiniz. :P Neyse son söz olarak Bu blogu açmamda emeği geçen (gaza getiren) Gözgü ablama sonsuz teşekkürler.

Saygılar